Acının “Sen” hali
acının rahmine düştü sevdam
çoğaldıkça, kan kustu dünya üstüme
zehirledim adını hatırlatan her yağmuru ….
toprak utandı…..
gelmiş geçmiş en büyük yalandı senin söylediğin
yalan kendinden şüphe etti,
gece ağladı, şarkılar ağladı, şiirler yasta
zaman şimdi en sancılı vaktinde…..
derin derin işliyor içime…
bütün aynalar, yüzsüzlüğüne kırıldı
her parçada, kestiğin söz battı gözlerime
kafiyesi kalmadı ağlamanın….
canını acıttım, adını hatırlatan her yağmurun..
tenim çürüdü, elleri titredi gecenin…..
/….susmalardan geçtim,
avazım çıktığı kadar koynundayım kelimelerin…./
kaç hali var ki bunu anlatmanın?
“sen” hali sırtımda bıçak yarası gibi
